*கற்றுத் தருகிறாள்...*
“பக்கத்து இருக்கை
பயணியிடம்
புன்னகை
கூட
செய்யாமல்
நீள்கிறது
பயணம்...
தூரத்து
வயல்வெளிச்
சிறுமி
கையசைத்து
கற்றுத்
தருகிறாள்
அன்பை..!”
*கண்மணி ராசா*
*கற்றுத் தருகிறாள்...*
“பக்கத்து இருக்கை
பயணியிடம்
புன்னகை
கூட
செய்யாமல்
நீள்கிறது
பயணம்...
தூரத்து
வயல்வெளிச்
சிறுமி
கையசைத்து
கற்றுத்
தருகிறாள்
அன்பை..!”
*கண்மணி ராசா*
“மழையில் நனைந்து போகிறவரை
காரில்
அமர்ந்திருப்பவர்
படம்
எடுக்கிறார்.
நனையும்
முதுமை என்று
தலைப்பிட்டு
அதை
இன்ஸ்டாகிராமில் போடுகிறார்.
மனம்
எதையோ
குத்திக்
கேட்க
நனைந்து
போகிறவர்
அருகில் போய்
காரை
நிறுத்துகிறார்.
அவரை
ஏறிக்கொள்ளச்சொல்கிறார்.
கார்
நனைந்துவிடும் என்று
அவர்
தயக்கம் காட்டுகிறார்.
இதழ்கள்
விரிய
ஏற்கனவே
கார் நனைந்துகொண்டுதான்
இருக்கிறது
எனச்சொல்லி
அவரை
ஏற வைக்கிறார்.
கார்
வைப்பரின் சத்தம்
மழையின்
இசைபோல் கேட்கிறது.
பெரியவர்
வீடு நெருங்குகிறது.
அவரை
இறக்கிவிடும்போது
அவர்
கண்களில் இருக்கும்
துளிகளைப்
பார்க்கிறார்.
பெரியவர்
நன்றி சொல்கிறார்.
கைகளைப்பற்றி
அதைப்பெற்றுக்கொள்கிறார்.
அவரோடு
ஒரு செல்ஃபி எடுத்துக்கொள்கிறார்.
பெரியவர்
வேகமாய் வீடு நோக்கிப்போக
சற்றுமுன்
போட்ட
போஸ்ட்டை
டெலிட் செய்கிறார்.
புதிய
படத்தைப்போட்டு
அதற்கு
ஒரு தலைப்பிடுகிறார்
மழையும்
நட்பும்..!”
*ராஜா சந்திரசேகர்*
*வண்ணத்துப்பூச்சியைப் பிடிப்பதற்கு…*
“வண்ணத்துப்பூச்சியின்
பின்னாலேயே
அலைவது
பிடிப்பதற்காக
அல்ல…
பிடிப்பது
போன்ற
விளையாட்டுக்காக..!”
*கல்யாண்ஜி*
*எவ்வளவு நன்றாக இருக்கும்..!*
“உங்களுக்குச் சேர
வேண்டியதை
என்னிடமும்,
எனக்குச்
சேர வேண்டியதை
அவர்களிடமும்,
அவர்களுக்குரியதை
இவளிடமுமாக
மாற்றி மாற்றிக் கொடுத்துக்
கொண்டே
செல்கிற
இந்த வாழ்க்கையில்
அவரவர்களுக்குரியதை
அவரவர்களிடம்
சேர்த்து விட முடிந்தால்
எவ்வளவு
நன்றாக இருக்கும்..!”
*கல்யாண்ஜி*
“இப்படி
இரு சிறார்கள்
என் கீழ் சிரிப்பார் எனில்
நான் பூவரச மரமாகவே
இருந்திருப்பேன்..!
இப்படி ஒரு பூவரச மரம்
எங்களுக்கு மேல்
இலையசைக்குமெனில்
நான் ஓட்டைப் பல் சிறுமியாகவே
இருந்திருப்பேன்..!”
ரயிலில்
இடம் பிடித்து
சற்றே
ஆசுவாசமாக
உட்காரலாமென்றால்...
கிடைக்கும்
ஒற்றை சீட்டில்
செருப்பு
காலை வைத்து
இளைப்பாறுகிறார்
எதிர்
இருக்கைக்காரர்.
என்னைப்
பார்த்தவுடன்
வேண்டா
வெறுப்புடன்
காலை
எடுக்கிறார்.
உட்கார
மறுக்கிறது
மனசு..!”
*கி. அற்புதராஜு*
“ரயில் பயணத்தில்
சட்டென
தோன்றிய கவிதையை
கைப்பேசியில்
எழுதுகிறேன்...
பக்கத்து
இருக்கைப் பெரியவர்
எட்டி
எட்டிப் பார்த்து
படிக்க
முயற்சிக்கிறார்...
அவர்
பார்வையில் படாமல்
மறைத்துக்கொள்கிறேன்
அக்கவிதையை...
ஒரு
கவிதையை
எழுதும்
போது
அது
கவிஞருக்கும்
கவிதைக்குமான
ரகசியம்.
கவிதை
பிரசவிக்கும்
போதே படிப்பது
கவிஞரையும்
கவிதையையும்
நிர்வாணமாக்குகிறது.
சற்றேப்
பொறுத்தால்
அந்த
கவிதையின்
முதல்
வாசகராகலாம் அவர்..!”
“பிற மனிதர்களிடம்
தவறி
இழைக்கும்
தொந்தரவுகளுக்கு
இப்போதெல்லாம்
அபூர்வமாகதான்
கேட்க
முடிகிறது
'சாரி சார்...'
என்ற
வார்த்தையை..!
தவறுகளுக்கு
ஆத்மார்த்தமாக
மன்னிப்பு
கேட்கையில்
ஏற்றுக்
கொள்பவரின்
சிறு
மன அசைவு கூட
கேட்பவரின்
மனதை
நிறைவிக்கும்.
இருவருக்குள்ளும்
மனிதம்
துளிர்க்கும்
ஆனந்த
செயலது..!”
*அவள் நைட்டி அணிந்ததில்லை...*
“ஷேம் ஷேம் பப்பி ஷேம்” என்று
சின்ன
வயதில் ஓடியவள்....
எட்டு
வயதில்
முழங்காலுக்கு
மேலான காயத்தை
அப்பாவுக்கு
காட்ட மறுத்தவள்...
உடை
மாற்றும் அறைக்குள்
அம்மாவைக்
கூட அனுமதியாதவள்...
எக்ஸ்ரே
அறையிலிருந்து ஓடிவந்தவள்...
அருவிகளில்
ஒருபொழுதும் குளிக்காதவள்...
வெளிச்சத்தில்
கணவனுடன் கூட சம்மதியாதவள்...
மரித்தலுக்கு
பின்
அம்மணமாய்க்
கிடக்கிறாள் மார்ச்சுவரியில்..!
ஈக்களும், கண்களும் “அங்கேயே” மொய்க்க
இப்படியாகுமெனில்
அன்புலட்சுமி
தற்கொலையே
செய்திருக்க
மாட்டாள்..!
*சாம்ராஜ்*