“பேருந்துக்குக்
காத்திருக்கையில்
எனக்கு பக்கத்து நபரிடம் பேசும்
கெட்ட
பழக்கம்.
‘வெளுத்த சட்டை பூராவும்
ஒரே
கறையா இருக்கே..?’
என்
கேள்விக்குக் கீழே குனிந்து பார்த்தவர்
கருநீலக்
கறைகளைத் தொட்டுச் சிரித்தார்.
‘காத்துக் காலம் லா…
நவ்வாப்
பழம் உதுந்தது அது’
சட்டையை
மறுபடி நீவிக்கொண்டார்.
நாவல்
பழம் உதிர்கிற
காற்றுக்
காலத்திற்கு
எந்தப்
பேருந்தில் ஏறினால்
உடனே
போகலாம்..?”
*கல்யாண்ஜி*
“பாறையாய்க் கிடக்கும்
மனங்களை
மெல்லிய
குச்சி ஒன்றால்
தட்டித்
தட்டி
திறக்க
முயன்றபடி
ரயிலாடி நடக்கிறாள்
அவள்.
சிலர்
வாங்குகிறார்கள்.
சிலர்
பேரம் பேசுகிறார்கள்.
சிலர்
இரக்கப் படுகிறார்கள்.
சிலர்
பயணம் மட்டும் செய்கிறார்கள்.
பேனா, கீசெயின்,
பொம்மை, டார்ச்லைட்
எது
வாங்கினாலும்
இலவசமாய்க்
கிடைக்கிறது
வாழ்க்கைக்கான
பாடமொன்று
பார்வையற்ற
சிறுமியிடம்..!”
*ஷான்*
“நானொரு நத்தை.
தயவுசெய்து
என்னை
அவசரப்படுத்தாதீர்கள்.
அதோ
அந்த
செர்ரி
மரங்களை நோக்கி
நான்
மெல்ல நகர்கிறேன்.
நான்
சென்றடையவேண்டிய
இடம்
ஒன்றுமில்லை.
செய்தே
தீரவேண்டிய
வேலைகளும்
கிடையாது.
இந்த
வேகமே
எனக்கு
உவப்பு.
நான்
மெதுவாகப் போகவே
விரும்புகிறேன்.
இது
எனக்கு
நான்
கடந்து செல்லும்
பூக்கள்
அனைத்தையும்,
புல்லின்
இதழ்கள்
ஒவ்வொன்றையும்
அறிந்துகொள்வதற்கு,
வேண்டிய
நேரத்தைத் தருகிறது.
நான்
ஒரு நத்தை.
இது
என் பாதை.
தயவு
காட்டுங்கள்..!
என்னை
அவசரப்படுத்தாதீர்கள்…
எனக்கு
இந்நாள்
முழுவதும்
இன்னும் மீதமிருக்கிறது..!”
*பார்பரா வான்ஸ்*
(அமெரிக்கப் பெண் கவிஞர்)
𝐃𝐨𝐧'𝐭 𝐑𝐮𝐬𝐡 𝐌𝐞 𝐏𝐥𝐞𝐚𝐬𝐞
I am a snail—
Don’t rush me, please.
I’m heading for
Those cherry trees.
I have no place
I have to be,
No pressing thing
I have to see.
I like this speed;
I like being slow;
It gives me time
To get to know
All the flowers
That I pass,
Every blade
Of every grass.
I am a snail;
This is my way.
Don’t rush me, please.
We’ve got all day.
*Barbara Vance*
தமிழ் மொழிபெயர்ப்பு:
க.மோகனரங்கன்.
*நெகிழ்ச்சி*
“மலர்த் தொட்டியை
கொஞ்சம்
சுவற்றிற்கு
அருகிலேயே
வைத்துவிட்டேன்.
பூப்பதற்கு
முந்தைய நாள்
சுவற்றை
கொஞ்சம்
சீண்டிப்
பார்க்கிறது
மொட்டு.
அம்மாடி,
அத்தனை
உறுதி ஒன்றுமில்லை.
சிறுமகள்
தொட்ட
தந்தையின்
உடலென
கொஞ்சம்
நெகிழ்ந்துதான்
போனதென்
வீடு..!”
*ஆனந்த்குமார்*
*கற்றுத் தருகிறாள்...*
“பக்கத்து இருக்கை
பயணியிடம்
புன்னகை
கூட
செய்யாமல்
நீள்கிறது
பயணம்...
தூரத்து
வயல்வெளிச்
சிறுமி
கையசைத்து
கற்றுத்
தருகிறாள்
அன்பை..!”
*கண்மணி ராசா*
“மழையில் நனைந்து போகிறவரை
காரில்
அமர்ந்திருப்பவர்
படம்
எடுக்கிறார்.
நனையும்
முதுமை என்று
தலைப்பிட்டு
அதை
இன்ஸ்டாகிராமில் போடுகிறார்.
மனம்
எதையோ
குத்திக்
கேட்க
நனைந்து
போகிறவர்
அருகில் போய்
காரை
நிறுத்துகிறார்.
அவரை
ஏறிக்கொள்ளச்சொல்கிறார்.
கார்
நனைந்துவிடும் என்று
அவர்
தயக்கம் காட்டுகிறார்.
இதழ்கள்
விரிய
ஏற்கனவே
கார் நனைந்துகொண்டுதான்
இருக்கிறது
எனச்சொல்லி
அவரை
ஏற வைக்கிறார்.
கார்
வைப்பரின் சத்தம்
மழையின்
இசைபோல் கேட்கிறது.
பெரியவர்
வீடு நெருங்குகிறது.
அவரை
இறக்கிவிடும்போது
அவர்
கண்களில் இருக்கும்
துளிகளைப்
பார்க்கிறார்.
பெரியவர்
நன்றி சொல்கிறார்.
கைகளைப்பற்றி
அதைப்பெற்றுக்கொள்கிறார்.
அவரோடு
ஒரு செல்ஃபி எடுத்துக்கொள்கிறார்.
பெரியவர்
வேகமாய் வீடு நோக்கிப்போக
சற்றுமுன்
போட்ட
போஸ்ட்டை
டெலிட் செய்கிறார்.
புதிய
படத்தைப்போட்டு
அதற்கு
ஒரு தலைப்பிடுகிறார்
மழையும்
நட்பும்..!”
*ராஜா சந்திரசேகர்*
*வண்ணத்துப்பூச்சியைப் பிடிப்பதற்கு…*
“வண்ணத்துப்பூச்சியின்
பின்னாலேயே
அலைவது
பிடிப்பதற்காக
அல்ல…
பிடிப்பது
போன்ற
விளையாட்டுக்காக..!”
*கல்யாண்ஜி*
