“நானொரு நத்தை.
தயவுசெய்து
என்னை
அவசரப்படுத்தாதீர்கள்.
அதோ
அந்த
செர்ரி
மரங்களை நோக்கி
நான்
மெல்ல நகர்கிறேன்.
நான்
சென்றடையவேண்டிய
இடம்
ஒன்றுமில்லை.
செய்தே
தீரவேண்டிய
வேலைகளும்
கிடையாது.
இந்த
வேகமே
எனக்கு
உவப்பு.
நான்
மெதுவாகப் போகவே
விரும்புகிறேன்.
இது
எனக்கு
நான்
கடந்து செல்லும்
பூக்கள்
அனைத்தையும்,
புல்லின்
இதழ்கள்
ஒவ்வொன்றையும்
அறிந்துகொள்வதற்கு,
வேண்டிய
நேரத்தைத் தருகிறது.
நான்
ஒரு நத்தை.
இது
என் பாதை.
தயவு
காட்டுங்கள்..!
என்னை
அவசரப்படுத்தாதீர்கள்…
எனக்கு
இந்நாள்
முழுவதும்
இன்னும் மீதமிருக்கிறது..!”
*பார்பரா வான்ஸ்*
(அமெரிக்கப் பெண் கவிஞர்)
𝐃𝐨𝐧'𝐭 𝐑𝐮𝐬𝐡 𝐌𝐞 𝐏𝐥𝐞𝐚𝐬𝐞
I am a snail—
Don’t rush me, please.
I’m heading for
Those cherry trees.
I have no place
I have to be,
No pressing thing
I have to see.
I like this speed;
I like being slow;
It gives me time
To get to know
All the flowers
That I pass,
Every blade
Of every grass.
I am a snail;
This is my way.
Don’t rush me, please.
We’ve got all day.
*Barbara Vance*
தமிழ் மொழிபெயர்ப்பு:
க.மோகனரங்கன்.
